Bu küçük yazı makıli üslupta yazılmış bir “Âyetü’l-Kürsî” dir. Makıli, ilk dönem yazı türlerindendir ve sözlük anlamı “sığınılacak yer” demektir. Ayetü’l-Kürsî bir müminin şerlere ve musibetlere karşı sığınabileceği en muhkem kalelerden biri sayıldığı için onun bu tarzda yazılması ayrı bir özellik taşır. Yazının tam ortasında yer alan şefaatle ilgili kısım öne çıkarılmak istenircesine daha seyrek ve bariz yazılmıştır. Hattatların yazılarında bir şekilde günahkârlık vurgusunda bulunmaları veya şefaatle ilgili imalar serdetmeleri onların hangi duygularla ve amaçlarla hat kaleme aldıklarını gösteren önemli bir ipucudur.
